Gmina Piaski

Gmina Piaski to gmina miejsko-wiejska we wschodniej Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim. Liczba mieszkańców wynosi 10 tys. osób, natomiast powierzchnia to 170 km2.

Gmina liczy 40 sołectw: Borkowszczyzna, Brzezice, Brzezice Pierwsze, Brzeziczki, Bystrzejowice Pierwsze, Bystrzejowice Drugie, Bystrzejowice Trzecie, Emilianów, Gardzienice Pierwsze, Gardzienice Drugie, Giełczew, Jadwisin, Janówek, Józefów, Kawęczyn, Kębłów, Klimusin, Kolonia Siedliszczki, Kolonia Wola Piasecka, Kozice Dolne, Kozice Dolne-Kolonia, Kozice Górne, Majdan Brzezicki, Majdan Kawęczyński, Majdan Kozic Dolnych, Majdan Kozic Górnych, Majdanek Kozicki, Marysin, Młodziejów, Nowiny, Piaski Górne, Piaski Wielkie, Siedliszczki, Stefanówka, Wierzchowiska Pierwsze, Wierzchowiska Drugie, Wola Gardzienicka, Wola Piasecka, Żegotów.

Źródło: www.piaski.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Piask, Michał Cholewa

Nałęczów to miejscowość położona w północno-zachodniej części Wyżyny Lubelskiej, zwanej Płaskowyżem Nałęczowskim, na wysokości 180-212 m n.p.m. Administracyjnie gmina Nałęczów należy do województwa lubelskiego, powiat: Puławy. Miasto Nałęczów zostało wpisane do rejestru zabytków województwa lubelskiego, jako zespół architektoniczno-krajobrazowy. Teren gminy Nałęczów zajmuje powierzchnię 62,8 km2. Zamieszkuje go stale około 10 tys. osób.

Gmina Nałęczów ma charakter uzdrowiskowo-rolniczy. Rolnictwo prowadzone jest w ponad 2 tys. gospodarstw o średniej powierzchni niewiele ponad 2 ha użytków rolnych. Przeważa produkcja roślinna, tj. zboże, sadownictwo, krzewy jagodowe, chmiel, buraki cukrowe, warzywa. Działalność gospodarcza prowadzona jest przez około 750 podmiotów gospodarczych.

Nałęczów położony jest u zbiegu dwóch rzek: Bystrej i Bochotniczanki oraz sieci wąwozów lessowych, jest miejscowością uzdrowiskową – jedną z dwóch w województwie lubelskim. Nazwa Nałęczów pojawiła się w 1751 roku, kiedy to część jej dóbr nabył Stanisław Małachowski i od swojego herbu – Nałęcz – nadał imię zakupionym dobrom. Szybko przystąpił do budowy swojej rezydencji, zwanej dziś Pałacem Małachowskich, którą ukończył w 1771 roku. Twórcą tej budowli był Ferdynand Nax. Z tego okresu pochodzi także ozdobny park nałęczowski. Dzisiejszy herb Nałęczowa powstał z połączenia herbu Nałęcz oraz Pilawa – herbu żony St. Małachowskiego – Marianny z Potockich.

Historia uzdrowiska Nałęczów rozpoczęła się w XIX wieku. Przy okazji poszukiwania na tych terenach rud żelaza, Antoni Małachowski odkrył, że wiele źródeł w jego posiadłości posiada walory lecznicze. Po przeprowadzeniu serii badań, urządza tu uzdrowisko z łazienkami, opiekę lekarską i aptekę. Około 1880 r. do Nałęczowa zaczęli zjeżdżać pierwsi goście. Wkrótce Nałęczów stał się najmodniejszym uzdrowiskiem w Królestwie Polskim.

Koniec XIX i początek XX wieku to okres najpiękniejszego budownictwa nałęczowskiego. Powstaje wiele interesujących, obecnie zabytkowych willi, zwłaszcza przy ulicach: Lipowej i Armatniej Górze. Większość z nich utrzymana jest w stylu szwajcarskim, charakterystycznym dla budownictwa w górskich kurortach. „Złoty” okres Nałęczowa trwał do wybuchu I wojny światowej. Miasto, zniszczone przez okupantów w czasie pierwszej wojny światowej, powoli odradzało się w II Rzeczypospolitej. Nałęczów uzyskał status uzdrowiska w 1928 roku, a rok później stał się siedzibą władz gminy. Rocznie uzdrowisko odwiedzało około 2,5 tys. kuracjuszy. Wybuch II wojny światowej ponownie zahamował rozwój miejscowości.

Prawa miejskie Nałęczów otrzymał w 1963 roku, a w 1970 roku Wojewódzka Rada Narodowa w Lublinie ponownie uchwaliła statut uzdrowiska. W latach siedemdziesiątych XX wieku nastąpiła szybka rozbudowa Nałęczowa. W tym czasie powstały kolejne sanatoria, szpital kardiologiczny, nowe bloki mieszkalne i szkoły.

Źródło: www.naleczow.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Nałęczowa, Wiesław Pardyka

Łęczna jest malowniczo położona w centrum województwa lubelskiego, na skraju doliny rzeki Wieprz. Stanowi doskonały punkt wypadowy na Pojezierze Łęczyńsko–Włodawskie. Obecnie jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, a także miastem powiatowym. Gminę zamieszkuje około 24 tys. osób.

Początki miasta datowane są na 1467 r. Wraz z aktem lokacyjnym miastu nadano prawo do organizowania jarmarków, słynnych w całej Europie.

Ponowny rozwój miasta nastąpił w drugiej połowie XX w., kiedy w rejonie Łęcznej odkryto złoża węgla kamiennego, a w pobliskiej Bogdance wybudowano kopalnię.

Miasto od kilkunastu lat prowadzi współpracę z węgierskim miastem Hajdúhadház, włoskim Treviolo i ukraińskim Kowlem. Efektem tej współpracy jest wymiana grup młodzieży oraz wspólnie realizowane projekty kulturalne, wspierane przez UE.

Dużą rolę w życiu miasta odgrywają wydarzenia kulturalne. Co roku w ostatni weekend lipca organizowany jest międzynarodowy Festiwal Kapel Ulicznych i Podwórkowych. Inną imprezą o charakterze ogólnopolskim jest Festiwal Piosenki, Teatru i Plastyki, organizowany przez Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym.

Być może jedyne na wschodzie Polski górnicze miasto, niedługo znane będzie także z innego dużego zakładu pracy. Na terenie gminy Łęczna dużą elektrownię uruchomić może międzynarodowy koncern energetyczny.

Łęczna to miasto przyjazne i otwarte na turystów.

Źródło: www.leczna.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Łęcznej, Leszek Włodarski

Gmina Kamionka jest gminą wiejską, leży w północnej części województwa lubelskiego, w powiecie lubartowskim. Od północy graniczy z gminą Firlej, od wschodu z gminą Lubartów, od południa z gminami Niemce i Garbów (powiat lubelski), a od zachodu z gminami Abramów i Michów. Powierzchnia gminy wynosi 111,85 km2. Liczba ludności wynosi 6450 osób.

W jej skład wchodzi 20 sołectw: Amelin, Biadaczka, Bratnik, Ciemno, Dąbrówka, Kamionka (sołectwa: Kamionka I, Kamionka II i Kamionka III), Kozłówka, Kierzkówka, Kierzkówka – Kolonia, Samoklęski, Samoklęski – Kolonia, Siedliska, Rudka Gołębska, Starościn, Stanisławów Duży, Syry, Wólka Krasienińska, Zofian.

Gmina Kamionka znajduje się w granicach prowincji Niżu Środkowoeuropejskiego, w regionie Niziny Mazowieckiej (tzw. Małe Mazowsze), w centralnej części subregionu Równiny Lubartowskiej zwanej inaczej Wysoczyzną Lubartowską. Położona jest na zachód od Lubartowa, nieco z dala od głównych szlaków komunikacyjnych regionu.

Istnieją dwie wersje pochodzenia nazwy Kamionka. Pierwsza z nich mówi, że przed wiekami ciągnęły się tędy olbrzymie lasy. Obfitowały one w zwierzęta a szczególnie w kuny nazywane dawniej „kamionkami”. Kamionka to zarazem dawna nazwa miary na zboże, wydrążonej w pniu z drzewa. Niektórzy twierdzą, że nazwa pochodzi od kamieni.

Najbardziej prawdopodobna wydaje się pierwsza wersja. Świadczyły o tym zabytkowe podwaliny ze starodrzewu przekazywane pokoleniom przy budowie nowych domów, zdrowe, żółte jak wosk, pochodzące pewnie z dawnej puszczy obfitującej w kuny leśne.

Źródło: www.kamionka.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Miasta Kamionka, Karol Ługowski

Gmina miejsko-wiejska zajmująca powierzchnię 146,4 km2, zamieszkiwana przez przeszło 11 tysięcy osób. Przez gminę przebiegają dwa ważne szlaki komunikacyjne – droga wojewódzka nr 834 Bełżyce – Niedrzwica Duża – Bychawa – Stara Wieś Druga i droga wojewódzka nr 836 Bychawa – Piotrków – Piaski. Ważnym walorem gminy Bychawa jest jej lokalizacja – niespełna 30 km na południe od miasta wojewódzkiego Lublina. Przez teren gminy przepływają dwie niewielkie rzeki: Gałęzówka i Kosarzewka – będąca dopływem Bystrzycy.

Siedzibą gminy – składającej się z 36 sołectw – jest miasto Bychawa, które może poszczycić się okazałą, bo przeszło 480-letnią historią. Bychawa została założona w 1537 roku przez kasztelana bełskiego i lwowskiego Mikołaja Pileckiego. Wiek XVI i pierwsza połowa XVII to czas wzmożonego rozwoju miasta. Wojny kozackie i szwedzkie spowodowały zniszczenia, których konsekwencje były widoczne przez wiele lat. Dopiero XX wiek pobudził powtórny rozkwit. A wszystko to dzięki działalności ks. Antoniego Kwiatkowskiego – człowieka ogromnie zasłużonego dla Bychawy, który miał niezwykłą zdolność do skupiania wokół siebie przedstawicieli światłych ziemian, mieszczan, lokalnej inteligencji, jak i chłopów. Powstał wtedy szereg instytucji publicznych. Działania pierwszej wojny światowej nie oszczędziły także Bychawy. Podczas drugiej była ośrodkiem ruchu konspiracyjnego, a jej okolice miejscem akcji oddziałów partyzanckich. Żydzi stanowiący większość mieszkańców miasteczka ponieśli śmierć w hitlerowskich obozach zagłady. W 1958 roku Bychawa odzyskała prawa miejskie, które utraciła po powstaniu styczniowym. W latach 1956-1976 Bychawa była stolicą powiatu – powstało wtedy kilka zakładów tzw. przemysłu terenowego dających pracę mieszkańcom, stadion sportowy i zalew wodny służące celom rekreacyjnym, założono spółdzielnię mieszkaniową, wzniesiono Dom Kultury. Gmina Bychawa jest centrum usługowym regionu oraz stanowi swoiste zaplecze aglomeracji lubelskiej – zarówno w aspekcie mieszkaniowym, rekreacyjnym, jak i rolniczym – gdyż tutejsze rolnictwo opiera się na solidnych fundamentach żyznej gleby i wielopokoleniowym doświadczeniu mieszkających tu ludzi.

Bychawa słynie z pierogów – odbywa się tu Ogólnopolski Festiwal „W Krainie Pierogów”, podczas którego każdy zyskuje niepowtarzalną okazję do skosztowania najróżniejszych rodzajów pierogów. Nadplanowych kalorii można pozbyć się na wycieczce szlakiem rowerowym „Doliną Kosarzewki” – piękne krajobrazy gwarantowane! Jazdę ekologicznym jednośladem najlepiej połączyć ze zwiedzaniem – warto zatrzymać się nad bychawskim zalewem, nad którym górują ruiny pałacu wzniesionego w 1734 roku. Nie tylko wielbiciele historii, ale też natury znajdą coś dla siebie – w pobliżu zalewu położony jest rezerwat przyrody „Podzamcze”, który powstał w celu ochrony zbiorowisk roślinności kserotermicznej.

Źródło: www.bychawa.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Bychawy, Marta Krzyżak

Gmina Bełżyce leży w południowo-zachodniej części woj. lubelskiego, w zachodniej części Równiny Bełżyckiej. Wchodzi w skład powiatu lubelskiego i podzielona jest na 24 sołectwa.

Gmina zajmuje powierzchnię 134 km2 i liczy ok. 14 tys. mieszkańców.

Miasto Bełżyce oddalone jest od Lublina o 25 km. Przez Bełżyce przebiega droga nr 747 łącząca Lublin z Opolem Lubelskim, droga nr 827 – do Nałęczowa oraz droga nr 832 – do Poniatowej. Najbliższe stacje kolejowe znajdują się w odległym o 10 km od Bełżyc Motyczu oraz w Niedrzwicy Dużej. 8 km od Bełżyc w Radawcu znajduje się lotnisko. Główną rzeką przepływającą przez teren gminy jest Krężniczanka.

Siedzibą władz gminy jest Urząd Miejski w Bełżycach.

Źródło: www.belzyce.pl

Osoba reprezentująca członka Stowarzyszenia:

Burmistrz Bełżyc, Joanna Kaznowska